"Evet diyet yaparken çok aç kaldım." Açlık bu değil ki... Hayal edin bakalım. Öyle bir gün gelmiş ki,  öyle aç kalmışınız ki giydiğiniz deri ayakkabılarda olmuş gözünüz. Şahinbey Milli Mücadele Müzesinin Mağara bölümünde gözlerinizin, yüreğinizin en dip yerinde O 1921 yılını izlemenizi, hissetmenizi çok isterim.Düşünün toprağınız için direnirken, bir de aç kalıyorsunuz. Erzak kalmamış artık fıstık kabuklarını, zerdali çekirdeklerini, süpürge tohumunu öğütüyor un yerine ekmek yapıyorsunuz. Hıçkırık hastalığı, zehirlenmeler, sürekli ishal olanlar ve kayıplar... Hayvan dışkısının içinden arpaların seçilip tekrar kullanıldığı, hayvanlara yem olarak verilen kepeğin, küspenin yenildiği zamanlar. Sonra 100 yıl düşünseniz aklınıza gelmeyen öyle  birşey yapmış ki kadınlarımız.Deve derisinden yapılmış çarıkları kesip parçalayan, suda bekletip yumuşatan, sonra et niyetine çocuklarına yediren çözüm odaklı kadınlarımız önünde eğilen kaç kişi var. Sorgulayın. Bir harp öyle kolay kazanılmıyor, işte bizim insanlarımız topraklarını hiç terk etmiyor, kendi ayakkabılarını yiyerek, günlük 10 gram kuru üzüm ile direniyor, harp kazanıyorlar.Günümüz mü? Hiç bahsetmek bile istemem. #Her nimet külfeti ile" derler. Açlık külfeti çektiğinden dolayı nimet olarak Antep'e güzel bir dünya mutfağı armağan etmiş bu direniş ve açlık...BU ÜLKENİN SAVAŞ YEMEKLERİ VARBayat ekmek yoğrulmuş omaç, bulgur ufalanmış simit kebabı, yufka üzerine salça sürülmüş bezirgan kebabı olmuş.Ve işte bu savaş yemekleri Gaziantep mutfağının esasını oluşturmuş.Sözün kısası "Dünya bir ev olsaydı mutfağı Antep olurdu" diye boş yere söylenmemiş.Laylom kazanımlar, abartılı sonradan yazılmış hikayeler değil benim favori lezzetlerim.Benim favori lezzetlerim gerçek hikayesi olan, emek verilerek, icat edilerek, yoktan var edilerek, her şartta lezzeti hissetirilerek yapılanlar.Ya sizin nedir favori lezzetleriniz?Kıymet bilenlere, değerlerini yitirmeyenlere, unutturmayanlara, sürdürmek için büyük çaba gösterenlere saygılar.